Czasy świetności Truskawca przypadają na ostatnie lata 20-lecia międzywojennego. Nie oznacza to oczywiście, że i po wojnie nie korzystano ze znajdujących się tu wód. Korzystano ale nawet i dziś nie jest to jeszcze uzdrowisko na europejskim poziomie. Truskawiec po części znajduje się w ruinie, której nie zobaczycie w turystycznych folderach. Jak jest w Truskawcu naprawdę? Oto galeria przerażających zdjęć ukazujących to, czego nie chcą Wam pokazać.
Wyszukując zdjęcia Truskawca odnaleźć można obrazki z turystycznych folderów ewentualnie współczesne fotografie przedwojennych willi w zakopiańskim stylu. Truskawiec to jednak nie tylko zabytkowe drewniane domy i trochę nowych hoteli ze SPA i basenami z przepięknym Mirotelem na czele. Jest jeszcze jeden Truskawiec – Truskawiec będący komunistyczną ruiną i placem nieukończonej od lat budowy.
Spoglądając z daleka na panoramę Truskawca zobaczyć można przede wszystkim górujące nad miejscowością budynki sanatoriów powstałe w latach 80-tych ubiegłego wieku. Dziś by do nich dojechać należy minąć wspaniały Royal Grand Hotel ale po jego minięciu przenosimy się już do zupełnie innego Truskawca.
Jadąc w górę miejscowości najpierw w oczy rzuca się Sanatorium Rubin. Rubin to otwarty w 1980 roku budynek z bazą noclegową dla 860 gości i centrum konferencyjnym na 150 osób. Po roślinności przed budynkiem widać, że kuracjuszy nie było tu już od dawna.
Przed lokalem pusta sadzawka będąca kiedyś basenem z fontanną, puste maszty na flagi, fragmenty odpadającej elewacji. Gdy tylko podchodzimy do wejścia ze środka ostentacyjnie wychodzi ochroniarz strzegący pustostanu.
Dalej w górę znajduje się Jantar. Bryła budynku nie różni się od tej z położonego niżej Rubina. Budynek otwarty w 1983 roku był w stanie pomieścić do 974 kuracjuszy w 487 pokojach. Sanatorium przygotowane było z myślą o dzieciach i przyjeżdżających tu z nimi rodzicach. Rzut okna na budynek i jego otoczenia rozwiewa wszelkie wątpliwości – w środku nikogo poza ochroną strzegącą pustych ścian.
Udając się dalej w górę dostrzec można kolejne przerażające obrazy. To dwie niedokończone do dziś budowy. Jeden z hoteli porzuconych w trakcie budowy znajduje się za blaszanym płotem. Drugi po lewej stronie ulicy wygląda nieco mniej przerażająco i widać, że porzucony został względnie niedawno.
W niektórych dziurach wstawiono nawet okna a przed budynkiem działają dość przerażającą wyglądające sklepy. Na tej wysokości znajdziecie też handlarzy sprzedających swoje produkty prosto z ulicy. Na zdjęciach sprzed kilku lat wykonanych przez Google miejsce to jeszcze tętniło życiem. Dziś zaczyna popadać w coraz większą ruinę.
Wjeżdżając wyżej kolejne przykłady ukraińskiego socrealizmu. Na pierwszy rzut oka również nieczynne ale wygląda na to, że to tylko pozory – to działające centrum handlowe. Powyżej kolejne sanatorium Almaz (Diament) będące największą dla nas tajemnicą.
W internecie odszukać można opinie wystawione po wizytach w Almazie mające niewiele ponad 3 miesiące. Na miejscu budynek wygląda na całkowicie opuszczony chociaż kręcą się koło niego ludzie.
Nieco wyżej Sanatorium Kristal będące największym zaskoczeniem. Patrząc na nocną panoramę Truskawca nie sposób zauważyć świateł wieczorami palących się w oknach tego komunistycznego molocha. W dzień sanatorium na pierwszy rzut oka jest taką samą ruiną jak wszelkie budynki mijane poniżej. Podchodząc bliżej można przeżyć prawdziwy szok – budynek wciąż działa i przyjmuje gości.
Wybierasz się do Drohobycza, Truskawca lub Lwowa? Sprawdź oferty noclegów:
Booking.com
Podchodząc pod budynek ciężko uwierzyć w to, że ludzie płacą po 440 UAH za jeden dzień pobytu w takim budynku chociaż jedzenie wliczone jest już w cenę. To jednak fakty – ktoś wciąż z tego korzysta. Kristal to budynek najstarszy i położony najwyżej. Sanatorium uruchomiono w 1974 roku. 10 piętrowy budynek wyposażony jest w 493 pokoje mogące pomieścić do tysiąca kuracjuszy.
Na miejscu wciąż działają kąpiele, irygacje, masaże wodne i prowadzone są terapie gastrologiczne i urologiczne. W budynku pokoje standardowe o powierzchni 17 metrów kwadratowych (jedno lub dwuosobowe) oraz pokoje o “wysokim” standardzie i powierzchni 33 metrów kwadratowych.
Poniżej socrealistycznych molochów wybudowano górną pijalnię wód oznaczoną numerem 2. Owalny przeszklony budynek położony przy zejściu do parku Adamówka straszy znacznie mniej niż będąca w użyciu główna pijalnia z 1960 roku położona w dole miejscowości mimo że jest nieczynny od końca grudnia 2016 roku.
Żółto-niebieskie kafelki będące ozdobą kranów z wodą są tu w niezłym stanie. Podobnie jak okna i drzwi mimo to – jak z mijanych wcześniej molochów – również z tego budynku nikt nie korzysta. Powoli acz sukcesywnie nadgryza go ząb czasu co widać zwłaszcza od strony parku.
Koło wszystkich socrealistycznych gmachów można poruszać się bez większych problemów. Nie są odgrodzone, samochodem można wjechać na tyły budowli. Ruiny są wprawdzie chronione ale póki nie przychodzicie tu na szabry to raczej nikt Was nie przegoni. Będziecie jednak bacznie obserwowani przez ochronę w czarnych mundurach. Przechadzając się w tym rejonie Truskawca można poczuć się prawie jak w Czarnobylu.
Położone na szczycie miejscowości opuszczone wieżowce sanatoriów czynnych jeszcze kilka lat temu nie są jedynymi przykładami budynków, których przyszłość jest dość jasna – by Truskawiec stał się miejscowością na poziomie muszą zostać wyburzone, zapomniane i zastąpione przez nowe inwestycje o dobrym standardzie.
Stare sanatoria na wzgórzu, połączone ze sobą dobudowanymi krytymi przejściami, stanowią pewną wymierającą enklawę widoczną z całej miejscowości. Właściwie nikt przyjeżdżający do Truskawca nie ma powodu by tu przychodzić. Niestety – to nie wszystkie tego typu budynki w Truskawcu. Z tymi pozostałymi nie sposób nie mieć styczności.
Nawet przechadzając się głównym deptakiem i będąc w centrum miejscowości natrafić można zarówno na porzucone socrealistyczne konstrukcje jak i na względnie nowe budowy, których nikt nie ma zamiaru dokończyć. Co więcej – są tu socrealistyczne budynki będące wciąż w użyciu.
Szkoda że ktoś wpadł na pomysł wznoszenia ich w samym centrum miejscowości. Najlepszym przykładem jest strasząca pijalnia wód nr 1 w samym centrum miejscowości. Budynek wzniesiono tu w 1960 roku.
Opuszczone socrealistyczne budynki znajdziecie wszędzie. W jednym do niedawna działał klub w którym spożywano trunki nieco inne niż Naftusia, a leczono raczej impotencję niż kamienie nerkowe. W innym miejscu Truskawca ruina nowoczesnej willi ze spalonym dachem. Przy zjeździe do centrum spalone ruiny willi z okresu międzywojennego i gołe ściany przedwojennych pensjonatów.
Po drugiej stronie d. ul. Mickiewicza obok słynnych Willi Postój i Goplana znajduje się obrzydliwy pałac kultury im. Szewczenki. W parku Adamówka napotkacie kolejne powojenne ruiny kryte azbestowym dachem.
Powyżej nad parkiem zobaczyć można ruinę przedwojennego Oficerskiego Domu Wypoczynkowego. Będącego efektem programu budowy domów wypoczynkowych z okazji 10. rocznicy odzyskania Niepodległości.
Podobne otwierano m.in. w Zakopanem, Krynicy, Zaleszczykach czy Rabce. Modernistyczny gmach w Truskawcu wzniesiono przy d. ul. Szkolnej z początkiem lat 30-tych ubiegłego wieku.
Prawdziwy Truskawiec daleki jest od sielanki jaką pokazują na zdjęciach z turystycznych folderów. Miejscowość otoczona jest obrzydliwymi socrealistycznymi molochami i wielkopłytowymi osiedlami.
Ruiny nieukończonych budynków powciskane są między stare wille i nowoczesne inwestycje o wysokim standardzie. Cała miejscowość to najbardziej kontrastowe miejsce jakie można sobie wyobrazić.
Obok zabytkowej willi socrealistyczne monstrum. Za tą samą willą 5 gwiazdkowy hotel o wysokim standardzie. Obok żebraków luksusowy Bentley, na przeciwko blaszanego sklepu niesamoobsługowego jedna z najlepszych restauracji w jakich byliśmy na Ukrainie.
W chwili obecnej Truskawiec to ciekawe miejsce nie tylko dla emerytów ale również dla stalkerów chcących pooglądać socrealistyczne ruiny i stary przedwojenny Oficerski Dom Wypoczynkowy póki nie podzieli on losów wyburzonego pensjonatu Sióstr Bazylianek w którym latem 1931 roku członkowie OUN zamordowali Tadeusza Hołówkę. To też prawdopodobnie ostatnie lata by zobaczyć miejscowość pozszywaną i skontrastowaną oraz skorzystać z niewiarygodnie wręcz niskich cen.
Pozostaje mieć nadzieje że socrealistyczne bazary, obrzydliwe sanatoria zarówno działające jak i nieczynne oraz niedokończone budowy sprzed kilkunastu lat zostaną wyburzone, a na ich miejscu powstaną nowoczesne i estetyczne budynki.
Polecamy również: